තෙත බරිත, හරිත නිම්නයේ .....
ගහ කොළ හෙලවෙන වියරු සුළං මැද
අනෝරා වැහි පොද එකිනෙක ගැටෙමින්
හඬා වැටෙන මුසල හෝරාවේ .....
ජනෙල් පියන් අතරින් එබී බලන කල
පෙනී නොපෙනී යන නුඹේ චායාව ....
මලපුඩු පැහැයෙන් ..... ඇතින් ඇතට ....
ශෝක බරිත ම, දෑස් මත උමතුව
අගි,සන කදුළු බිඳු අස්සෙන් .....
බොදව යන මළ හිරු කුමරුනේ ....
ඉකි ගසන හැන්දෑවේ .....
දෙදන මත හිස හොවා ..... හඬා වැටුනේ ....
සමුගෙන නොගිය ....ම,කුමරු ....
ආයෙත් ....නො, ඒ දැයි ....සිතමින්ද ....?
හ්ම්ම්....
ReplyDeleteහ්ම්...........
Deleteනිර්මාණය නම් සුපිරියි
ReplyDeleteස්තුතියි කුරුටු ...
Deleteඅනර්ඝ නිර්මාණයක්. මරන කේස් ගැන තාම හිතනවා නේද? යෑස් අපිත් එහෙමම තමයි.
ReplyDeleteපරණ කේස්
Deleteපරණ කේස් එකක් නෙමේ ඉයන් ..... එකෙක වෙලාවට හිතට එන ඒවා තමයි මේ.....
Deleteතනිවූ විරහව
ReplyDeleteවෙලාවකට
Deleteවිරහව, වේදනා ගේන සුන්දර මතකය...
ReplyDeleteමතකය නැවතත් වර්තමානයම වන විට ..... ?
ReplyDeleteඉකි ගසන හැන්දෑවේ .....
ReplyDeleteදෙදන මත හිස හොවා ..... හඬා වැටුනේ ....
සමුගෙන නොගිය ....ම,කුමරු ....
ආයෙත් ....නො, ඒ දැයි ....සිතමින්ද ....?//
සංවේදී පද පෙලක්. හැඟුම් බරයි.
නෙතු අගින් කඳුළු නොගැලුවත් නිරතුරු
සිත හඬයි මතකයන් ලඟ සොඳුරු....
- සුජීවා-
සුජීවා ..... ඇත්තෙන්ම ආදරය ලග සිත හඩනවා . ....
Delete